Wiele chorób skórnych, w tym łuszczyca, przez dość długi czas uchodziły za temat tabu. Na szczęście świadomość społeczeństwa wzrasta i ludzie nie wstydzą się już mówić otwarcie o swoim problemie.
Ciemnoczerwone plamy pokryte białą łuską, mogą piec, swędzą, od razu masz ochotę je drapać? To najprawdopodobniej łuszczyca. Nie drap, nie pocieraj, najpierw zdiagnozuj swoją dolegliwość, a później ją lecz, oczywiście po konsultacji z lekarzem specjalistą, najlepiej dermatologiem.
Zacznijmy od wyjaśnienia czym w ogóle jest łuszczyca, skąd mogliśmy ją nabyć, czy jest to dolegliwość zakaźna? Łuszczyca jest chorobą przewlekłą, a lekarze wciąż nie są w stu procentach pewni jej patogenezy. Zajmuje około 10% powierzchni ciała, nie więcej, ale możemy wymienić jej różne rodzaje i typy. Łuszczyca może dotknąć skórę głowy, ale też jedne części ciała bardziej niż inne. Jest to dość uciążliwa choroba, nieco utrudniająca życie na co dzień. Jednak jeśli zostanie odpowiednio szybko zdiagnozowana, mamy szansę zmniejszyć jej objawy.
Głównym czynnikiem odpowiedzialnym za pojawienie się na naszej skórze łuszczycy są uwarunkowania genetyczne. U około 30% chorych ta choroba przewlekła jest dziedziczna. Jeśli więc jeden z rodziców ma łuszczycę, to jest duże prawdopodobieństwo, że również jego latorośl odziedziczy to schorzenie (25% prawdopodobieństwa). Jednak czynnik genetyczny to nie reguła, jest też sporo czynników zewnętrznych, przez które możemy nabyć tę chorobę. Jakich? Wśród najczęstszych wymienia się zaburzenia hormonalne, nadużywanie alkoholu, u pań w okresie menopauzy mogą pojawić się objawy łuszczycowe. Do zewnętrznych przyczyn łuszczycogennych zalicza się nadwagę, nałogowe palenie wyrobów tytoniowych, przewlekły stres, zakażenie drobnoustrojami (np. gronkowcem czy paciorkowcami) oraz przyjmowanie niektórych leków hormonalnych, czy przeciwzapalnych.
Łuszczyca I typu jest dziedziczna i pojawia się zwykle w okresie młodości, ta nabyta daje swoje pierwsze symptomy zwykle już w dojrzalszym wieku i jest to tak zwana łuszczyca typu II dorosłych. Jej przebieg jest znacznie łagodniejszy niż łuszczycy dziedzicznej i łatwiej reaguje na leczenie.
Można powiedzieć, że głównym objawem świadczącym o łuszczycy są znaczne zmiany skórne w postaci wyprysków (dość mocnych czerwonych plam na skórze, pokrytych jasną łuską). Najczęściej dolegliwości (pieczenie, świąd) pojawiają się w najbardziej newralgicznych miejscach na ciele, czyli na kolanach, łokciach, dłoniach, stopach, skórze głowy. Na dłoniach i stopach łuszczyca objawia się głównie w formie niewielkich, ale gęsto rozmieszczonych na skórze krostek. Wśród bardziej uciążliwych objawów świadczących o łuszczycy wymienia się chociażby: pękanie skóry, nawet do krwi, co powoduje znaczny ból. Te wszystkie uciążliwe zmiany wynikają z zaburzeń w procesie regeneracji naskórka.
Niestety, ale jeśli chodzi o kwestię uwarunkowań genetycznych, czyli łuszczycę typu I to jest ona chorobą nieuleczalną. Objawy można złagodzić, stosując leczenie zewnętrzne, miejscowe, bądź fototerapię. Jego rodzaj powinien dobrać dermatolog, po dokładnym zdiagnozowaniu rodzaju łuszczycy. Kluczem do załagodzenia uciążliwych objawów i niedopuszczenia do nawrotu choroby jest bezwzględne stosowanie się do zaleceń lekarskich. Jeśli nabyliśmy łuszczycę poprzez czynniki zewnętrzne, to należy wyeliminować ryzyko nasilenia objawów. Dlatego warto wprowadzić zdrową i zbilansowaną dietę, bez jakichkolwiek używek, unikać stresu, pielęgnować skórę, najlepiej kosmetykami naturalnymi, absolutnie nie tymi na bazie alkoholu, który dodatkowo podrażnia skórę.
Zdjęcie główne: Monstar Studio/ stock.adobe.com
